என் வானம் கடல்

போர்க்களத்தில் பிணங்களுக்கிடையே
தனித்திருந்த என்னை
இராணுவத்தினர் சிறைபிடித்து
கடலுக்குள் இழுத்துச் சென்றனர்
நடுக்கடலில் மிதந்துக்கொண்டிருக்கிறான் அரசன்
இராணுவச் சிப்பாயொருவனின்
பூட்ஸ் கால்களைப் பற்றிக்கொண்டழுத

பூர்வீக கடல் ஞாபகங்கள்
என் பிரக்ஞையை தொட்டு மீள்கின்றன
அரசனுக்கென்று யாருமில்லை
அவனிடம் இப்பொழுது மீதமிருப்பது
ஒருப்பிடி கடற்கரை மணல் மட்டுமே
கொலையுண்டவர்கள் யாவரும்
உயிர்பெற்று எழும்புகிறார்கள்
நிர்வாண பிணங்கள்
துப்பாக்கிகள் ஏந்தியபடியும்
கூர்வாட்கள் ஏந்தியபடியும்
புத்தகங்கள் ஏந்தியபடியும்
மதுகோப்பைகள் ஏந்தியபடியும்
பைத்தியம் போல் பிதற்றிக்கொண்டும்
வெறிபிடித்த மாதிரி சிரித்துக் கொண்டும்
போர்க்களத்தினில் அங்குமிங்கும்
அலைந்து திரிகின்றன
கடல் அரசனை நோக்கி நகர்ந்து வந்தது
நான் கடைசியில் அந்த முடிவையே தேர்ந்தெடுத்தேன்
மதுப்போத்தலில் மீதமிருந்த சாராயத்தை
ஒரே மூச்சில் குடித்து தீர்த்துவிட்டு
காலி போத்தலை கடலை நோக்கி
ஆக்ரோஷமாய் வீசியடிக்கிறான் அரசன்
சின்ன சின்னதாய் மீன்கள்
வானத்திலிருந்து பறந்து வந்து
கடலுக்குள் பாய்ந்து மறைகின்றன
கடல் அரசனை ஏற்றுக்கொண்டது
பேரலைகளால் கரையொதுக்கப்பட்ட
எனது பிணத்தின்மேல் புழுக்கள் நெளிகின்றன
அரசன் பறவையாகி கடலுக்குள் நீந்துகிறான்
என் வானம் கடல்

நன்றி: http://www.vallinam.com.my/issue45/poem1.html