நோய்மையும் ஈரநினைவுகளும்

சாளரம் வழியே நுழைகின்ற நட்சத்திரங்களை

வெறித்துக் கொண்டிருந்தாள் அம்மா

அப்பா எதுவுமே பேசவில்லை

கதவினை தாழிட்டு பூட்டினான் தம்பி

அவனது கரங்கள் பிடிமானமற்று நடுங்கின

அம்மா என்னை அழைத்ததுப் போலொரு பிரம்மை

வெம்மை படர்ந்த தன் கரங்களால்

சுருக்கங்கள் நிறைந்த அப்பாவின் நெற்றியை

அம்மா வருடியபோதுக் கூட

கண்ணிமைத்தாரேயன்றி வேறெதுவுமே பேசவில்லை

எப்பொழுதுமே அப்பா அளவோடு பேசுபவராகவே

இருந்திருக்கிறார் என்பது என் ஞாபகத்திற்கு வந்தது

ஆனால் அம்மா அதிகமாக பேசுவாள்

அதிகமான கோபத்தோடு பேசுவாள்

அதிகமான கருணையோடும் பேசுவாள்

கோபமும் கருணையும் வற்றிப்போன நிலையில்

அம்மாவின் சொற்கள் சாரமிழந்து வடிந்துவிட்டிருந்தன

எங்கும் படிந்திருக்கிறது அடர்மௌனம்

உத்திரத்தில் ஊர்ந்துகொண்டிருந்த பல்லி திடீரென கீழேவிழுகிறது

அப்பா அம்மா தம்பி நான்

எல்லோரும் ஒரு கணம்

ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொள்கிறோம்

இரவின் நிறங்கள் மெல்ல அழிய

திரும்பவும் வந்துவிடும் வெயில்